Liefde wordt vaak in verband gebracht met wit en met licht, eigenlijk nooit met zwart en donker. Zo is de kleur van een bruidskleed meestal wit.
Wit en licht wordt ook gezien als schoon en onaangeroerd, zelfs een onbeschreven blad is voor de meeste mensen…. wit.
Wat we vergeten is dat er dank zij licht ook schaduw is. Schaduw die ons op een zonovergoten dag zo heerlijk verkoeling geeft, ons beschermd tegen een teveel aan licht, tegen verbranding door het licht van de zon. Schaduw die de felheid tempert en onze ogen rust geeft, de schaduw die ons zicht weer helder maakt in het felle licht van de zon.
En onze eigen schaduw, die ons hele leven met ons meereist. Volop zichtbaar in het licht en minder zichtbaar in het donker maar altijd aanwezig. Zij aan zij zal je schaduw je geheimen niet verklappen en altijd naar je luisteren zonder enig oordeel. Kun je je een beter luisterend oor voorstellen?
Schaduw is ook ons deel dat we moeilijk kunnen aanraken. Mijn poezen lopen wel eens speels achter schaduwen aan en ook kinderen spelen met schaduw, ze springen achter hun eigen schaduw aan alsof ze “tikkertje” spelen. Heerlijk om te zien.
Iets dat we niet kunnen aanraken kan ook bedreigend zijn, het maakt ons klein en bang. We kijken dan ook liever weg van onze schaduw. We zouden soms zelfs willen dat ie er niet is.
Liefde wordt vaak in verband gebracht met wit en licht. En het bewijs dat de liefde en het licht op ons straalt is de schaduw die zich uitstrekt in het verlengde van die stralen. Je staat er tussen in. Tussen het licht, de liefde en de schaduw. Waarom? Omdat je bestaat.
Want zolang je schaduw ziet is er licht, zo lang is er liefde. En zo lang er licht is, en zolang er liefde is, zolang is er bestaan.
